Jakże rozkoszowałam się ową drugą wiosną, która nastaje, kiedy człowiek kończy z życiem uczuciowym, z budowaniem związków, kiedy nagle - powiedzmy, po pięćdziesiątce - odkrywa zupełnie nowy świat, wypełniony myśleniem, studiami, lekturą. (...) Przez dłuższy czas życie osobiste pochłaniało całą energię, teraz znów można się rozejrzeć dookoła.

Na starość ciągle coś człowieka boli: już to lumbago atakuje krzyż, już to zimą doskwiera reumatyzm w szyi (...), już to artretyzm nie pozwala długo stać ani wędrować po wzgórzach. Tak to jest i trzeba jakoś to przeżyć. Zarazem jednak nieporównanie silniej i dogłębniej niż kiedykolwiek przedtem odczuwa się wdzięczność za dar życia.